Ο Μάιος πλησιάζει στο τέλος του και μας βρίσκει στο κέντρο της Βαλένθια ένα ζεστό απόγευμα Παρασκευής. Από την Plaza del Ayuntamiento παίρνουμε το λεωφορείο που θα μας οδηγήσει στην παραλία Malvarrosa. H διαδρομή μέσα από το κέντρο της πόλης είναι θαυμάσια. Περνώντας ανάμεσα από κλασσικά κτήρια, πλατείες με φοίνικες και ποικιλόμορφους ουρανοξύστες φτάνουμε στην Malvarrosa. Η πρώτη εικόνα μού αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις: Μπροστά μου βρίσκεται ένα μισοερειπωμένο διώροφο σπίτι και ακριβώς από πίσω του ένα καζίνο! Η πλήρης αντίθεση.
Φτάνουμε όμως μπροστά στην παραλία. Τεράστια σε μέγεθος με χιλιάδες λουόμενους να απολαμβάνουν τον ήλιο κειόμενοι στην ανοιχτόχρωμη άμμο, ενώ αρκετοί είναι αυτοί που κάνουν περίπατο στο, πλαισιομένο από φοίνικες, πλακόστρωτο παράλληλα στη θάλασσα. Δύο έφιπποι αστυνομικοί κάνουν περιπολίες, ενώ οι τουρίστες θαυμάζουν πανέμορφα έργα από άμμο που έφτιαξαν ντόπιοι νέοι για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους. Από απλά κάστρα και δράκους μέχρι πειρατές και παπαγάλους…
Η ώρα, όμως, περνάει και πρέπει να φύγουμε για να επισκεφτούμε το Ciutat de les Arts i les Ciències, την πόλη των τεχνών και των επιστημών. Πρόκειται για ένα φουτουριστικό σύμπλεγμα μοντέρνων αρχιτεκτονικών οικοδομημάτων που σχεδίασε και υλοποίησε ο διάσημος (Βαλενθιανός) αρχιτέκτονας Σαντιάγκο Καλατράβα. Παρότι οι εργασίες ξεκίνησαν το 1996, το project δουλευόταν μέχρι το 2005! Το πρώτο (και κεντρικό) κτήριο που συναντά κανείς είναι το El Museu de les Ciències Príncipe Felipe, ένα μουσείο που έχει σαν εξωτερική όψη το σκελετό φάλαινας! Άνοιξε τις πύλες του το Νοέμβριο του 2000 και καταλαμβάνει έκταση μεγαλύτερη από 40000 τ.μ. σε τρεις ορόφους. Τα πάντα στο μουσείο παρουσιάζονται γραφικά και αφορούν διάφορους κλάδους της επιστήμης.
Προχωρώντας βλέπουμε ανάμεσα στα τεχνητά ποτάμια το εντυπωσιακότατο L’Hemisfèric, το οποίο είναι ένα ημισφαιρικό κτίσμα που με την αντανάκλαση του φωτός πάνω στο νερό των ποταμών σχηματίζει ένα μάτι! Χρησιμοποιείται σαν κινηματογράφος και πλανητάριο και καλύπτει επιφάνεια 13000 τ.μ. Λειτουργεί από το 1998 και είναι το πρώτο κτήριο του συγκροτήματος. Αναμφίβολα είναι το κτήριο που κερδίζει τις περισσότερες εντυπώσεις στο συγκρότημα και αποτελεί ένα από τα καλύτερα μέρη για φωτογραφήσεις στη Βαλένθια. Το επιβλητικό (και ταυτόχρονα άκρως φουτουριστικό) σκηνικό συμπληρώνεται από δύο ζευγάρια δίδυμων ουρανοξυστών που διακρίνονται στο βάθος. Εικόνες καθημερινότητας από το μέλλον; Ίσως. Ζούμε όμως στο παρόν και θαυμάζουμε την περίεργη ομορφιά τους.
Η ώρα πλησιάζει 8 και ο ήλιος αρχίζει να δύει σιγά-σιγά δίνοντας τη δυνατότητα στο Palau de les Arts Reina Sofía να μας χαρίσει τον ίσκιο του. Το ογκοδέστατο αυτό κτήριο, ύψους 75 μέτρων, που είναι αφιερωμένο στη Βασίλισσα Σοφία πρωτολειτούργησε το 2005 και η επιφάνειά του είναι 40000 τ.μ. Πλαισιωμένο από πανέμορφα κόκκινα λουλούδια, αλλά και φοίνικες ακόμα και στο «μπαλκόνι» του συνδυάζει το κλασσικό με το μοντέρνο. Χρησιμοποιείται σαν όπερα και λόγω της απίστευτης ακουστικής του έχει γίνει μια από τις πιο εκλεκτές αίθουσες όπερας της Ευρώπης!
Πέρνωντας ένα περίεργο ασανσέρ καταλήγουμε στο L’Umbracle, ένα μονοπάτι ανάμεσα σε φοίνικες, λεβάντα, βουκαμβίλιες και πολλά άλλα είδη φυτών από όλο τον κόσμο. Οι μεταλλικές κατασκευές θυμίζουν την «Αγορά» του ΟΑΚΑ, ενώ ένα μωβ αστέρι σου δίνει την ψευδαίσθηση πως ίσως βρίσκεσαι στο Hollywood… Πινακίδες δείχνουν τις διαδρομές προς όλα τα κτήρια του συγκροτήματος και αναγράφουν το χρόνο που χρειάζεται για να τα επισκεφθείς με τα πόδια! Στο τέλος της διαδρομής βρίσκεται η L’Àgora, ένας στεγασμένος πολυχώρος 5000 τ.μ. που έχει φιλοξενήσει μέχρι και τουρνουά τένις! Πλάι του στέκει η γέφυρα El Puente de l’Assut de l’Or, τις οποίας ο ύψους 125 μέτρων πυλώνας αποτελεί το υψηλότερο σημείο της Βαλένθια!
Παραπέρα υπάρχει το L’Oceanogràfic, ένα υπαίθριο ωκεανογραφικό πάρκο με 45000 είδη ζώων. Αποτελεί το μεγαλύτερο συγκρότημα του είδους του στην Ευρώπη με έκταση 110000 τ.μ. και λειτουργεί από το 2002! Η ώρα περνάει πολύ γρήγορα στο συγκρότημα. Κοντεύει 9 το βράδυ αλλά η περιήγηση είναι τόσο όμορφη που κανείς δεν θα ήθελε με τίποτα να τελειώσει. Πρέπει όμως… Κατευθυνόμαστε προς τη στάση του λεωφορείου. Απέναντί μας οι ουρανοξύστες. Στη στάση περιμένουν μαζί μας μια ηλικιωμένη γυναίκα με ψώια και μια νεαρή ισπανίδα που ο ήχος από τα ακουστικά που φοράει στ’ αυτιά της ακούγεται 2 μέτρα μακριά από αυτήν! Το παρελθόν και το μέλλον της Βαλένθια. Αντιθέσεις όπως αυτή της Ciutat de les Arts i les Ciències και του ιστορικού κέντρου της Βαλένθια. Μάχη ανάμεσα στο κλασσικό και το μοντέρνο; Δεν νομίζω. Η συνύπαρξη έχει αποδειχθεί ως τώρα αρμονική. Το μοντέρνο κάποτε θα καταλήξει κλασσικό… Άλλωστε όπως έχει πει ο «δημιουργός» του συγκροτήματος Σ. Καλατράβα: «Δίδαξε τους αναγνώστες πως αξίζουν την ομορφιά και το νόημα και πρέπει να το επιζητούν στις πόλεις τους. Δίδαξε εμένα, και πολλούς αρχιτέκτονες, πως πρέπει να ανταποκριθούμε σε αυτό το αίτημα και να μην σταματάμε να προκαλούμε τον εαυτό μας». Το λεωφορείο φτάνει. Άλλη μια όμορφη (ίσως η ομορφότερη) περιήγηση στη Βαλένθια φτάνει στο τέλος της…
