Τέλη Δεκεμβρίου. Ο πιλότος μάς ενημερώνει πως ξεκινάει η διαδικασία προσγείωσης στη Ρίγα. Είναι ήδη μεσημέρι και η μέρα ήταν πολύ κουραστική. Το ταξίδι ξεκίνησε από τα χαράματα με πτήση της Lufthansaαπό την Αθήνα για Ρίγα μέσω Φρανκφούρτης. Από τη Γερμανία, δίπλα μου καθόταν μια γυναίκα με ένα μωρό που δεν σταμάτησε να κλαίει καθόλη τη διάρκεια της πτήσης! Τώρα φτάναμε στην πρωτεύουσα της Λετονίας, αλλά από το παράθυρο βλέπαμε μόνο ομίχλη… Ξαφνικά, αρχίζουν να φαίνονται κάποια κτήρια και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το αεροπλάνο ακουμπάει έδαφος! Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο βλέπω ένα θέαμα πολύ σπάνιο και περίεργο για όσα είχα δει μέχρι τότε: το χιόνι στο αεροδρόμιο έφτανε σε ύψος μερικών μέτρων και τα εκχιονιστικά δούλευαν πυρετωδώς για να καθαρίσουν την πίστα.
Μετά από τις τυπικές διαδικασίες και έναν έλεγχο από αστυνομικό σκύλο βγαίνω έξω από το αεροδρόμιο με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης. Ο καλύτερος και πιο οικονομικός τρόπος για να μετακινηθείς είναι το λεωφορείο που χρειάζεται μόλις 20 λεπτά για τη διαδρομή αεροδρόμιο-κέντρο. Το κρύο, όμως, ήταν ανυπόφορο και ήμουν πολύ τυχερός που το λεωφορείο ήρθε σε μόλις 2 λεπτά! Η (σχετικά σύντομη) διαδρομή ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Περνούσαμε μπροστά από μεγάλα εμπορικά πολυκαταστήματα και ουρανοξύστες μέχρι μικρά παραδοσιακά σπίτια με χιονισμένες στέγες… Παντού γύρω το τοπίο κατάλευκο απ’ το χιόνι με ελάχιστους ανθρώπους να κυκλοφορούν έξω. Η στάση μου είναι το εμπορικό κέντρο Stockmann: το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης Ρίγας με το ψηλό ρολόι.
Φτάνοντας στο κέντρο η μόνη μου έγνοια ήταν να βρω τον κεντρικό σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων, πράγμα όχι και τόσο απλό απ’ ό,τι φάνηκε… Οι ντόπιοι δεν φαίνονταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να σταματήσουν και να μου υποδείξουν προς τα που έπρεπε να κατευθυνθώ. Οι περισσότεροι έδειχναν να μην καταλαβαίνουν λέξη από αυτά που τους έλεγα παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου να επικοινωνήσω (εκτός των Αγγλικών) στα Ρώσικα και τα Λετονικά! Στην υπαίθρια αγορά που υπάρχει κάποιοι ψωνίζουν φρούτα, ενώ άλλοι είναι απλοί περαστικοί. Εκτός όλων των άλλων έπρεπε να μεταφέρω στο χέρι τις αποσκευές μου αφού οι δρόμοι ήταν χιονισμένοι και λασπωμένοι και τα ροδάκια ήταν ουσιαστικά άχρηστα…
Έχει αρχίσει ήδη να νυχτώνει, ενώ η ώρα είναι μόλις 16.30 και η χιονόπτωση συνεχίζεται ασταμάτητα! Μετά κόπων και βασάνων βρίσκω τον πολυπόθητο σταθμό, βγάζω εισιτήριο και περιμένω στην αποβάθρα. Απέναντι είναι η κεντρική αγορά της Ρίγας (Centrāltirgus) που παλιά χρησιμοποιούνταν ως υπόστεγο αεροπλάνων! Στο βάθος ξεχωρίζει το ψηλό κτήριο της Λετονικής Ακαδημίας των Επιστημών (Zinātņu akadēmija). Μετά από μερικά λεπτά εγκαταλείπω τη χριστουγεννιάτικα διακοσμημένη πρωτεύουσα της Λετονίας με προορισμό τη Liepāja.
Η Liepāja είναι η δυτικότερη πόλη της Λετονίας στις ακτές της Βαλτικής θάλασσας. Η απόστασή της είναι περίπου 220 χλμ από τη Ρίγα και το λεωφορείο χρειάζεται περίπου 4,5 ώρες… Δυστυχώς, είχε ήδη νυχτώσει και ήταν δύσκολο να παρακολουθήσω από το παράθυρο τα μέρη που διασχίζαμε. Ο αυτοκινητόδρομος είχε μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, χωρίς διαχωριστικό και φυσικά χωρίς φωτισμό. Παραδόξως σε όλη τη διαδρομή δεν συναντήσαμε περισσότερα από 5 αυτοκίνητα! Η κούραση του ταξιδιού, όμως, με είχε ήδη καταβάλλει και το μικρό λεωφορείο μας (20-25 θέσεις) ήταν αρκετά ζεστό για να χαρακτηριστεί ιδανικός τόπος ξεκούρασης και ύπνου. Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν πολύ κάτω από το μηδέν, ενώ μέσα περίπου 15οC… Στάσεις κάναμε περίπου 4-5 σε απόμερα σχετικά μέρη. Παρόλο που με είχε πάρει ο ύπνος δεν έχασα κάποια στάση αφού ξυπνούσα από το θόρυβο που έκαναν οι συνεπιβάτες κατά την επιβίβαση/αποβίβασή τους.
Έχουν περάσει ήδη τέσσερις ώρες στο δρόμο και το λεωφορείο πλησιάζει σε μια φωταγωγημένη πόλη. Είναι η Liepāja! Έχουμε επιτέλους φτάσει στον προορισμό μας μετά από ταξίδι πάρα πολλών ωρών και ανυπόφορη κούραση και ταλαιπωρία… Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση και εμπειρία από τη Λετονία. Πλέον, είχα αρκετές μέρες μπροστά μου για να την εξερευνήσω βαθύτερα!
