Σε αναζήτηση ενός χαμένου κόσμου

Επικίνδυνα τοποθετημένη ανάμεσα σε τρία ηφαίστεια, η Αντίγκουα αποτελεί μια μπαρόκ , πεδινή πόλη, διακοσμημένη με το πληθωρικό στιλ της Κεντρικής Αμερικής. Είναι η Ισπανία με μια στροφή, ο Καθολικισμός φανταχτερά χρωματισμένος. Η Αντίγκουα οφείλει την διατήρηση της, κατά αρκετά παράδοξο τρόπο, στον σεισμό που παραλίγο να την καταστρέψει το 1773. Η κυβέρνηση απομακρύνθηκε. Η ανάπτυξη σταμάτησε. Τα υφιστάμενα κτίρια ανακαινίστηκαν, αλλά μόνο μερικώς. Ο καθεδρικός ναός και αρκετές από τις πολλές μονές και εκκλησίες της πόλης εξακολουθούν να μην έχουν στέγες, και το καλύτερο σε αυτές είναι, οι πέτρινοι άγγελοι με την βλοσυρή όψη , τους περίτεχνους βοστρύχους και την έξοχη λάμψη κάτω από το φως του ήλιου, οι άδειοι κύκλοι, όπου θα έπρεπε να ήταν οι τρούλοι τους οι οποίοι έχουν δώσει την θέση τους στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Η κύρια πλατεία ωστόσο έχει παραμείνει ακέραια, και περικλείεται από μεγάλες κιονοστοιχίες. Στην μια της πλευρά βρίσκεται η διασωθείσα πρόσοψη του καθεδρικού ναού, επιδεικτικά διακοσμημένη με έλικες ιωνικού κιονόκρανου, αγγεία και κόγχες όλα τους χρώματος ζαχαρί. Στην άλλη πλευρά στέκει το χτισμένο με γυψομαρμαροκονίαμα στο χρώμα του ηρανθούς και γκρίζα πέτρα παλάτι, όπου κάποτε έζησε ο Πέδρο ντε Αλβαράδο, ο αδίστακτος κατακτητής της Γουατεμάλα. Οι δρόμοι είναι λιθόστρωτοι. Μεγάλοι λευκοί τοίχοι διαπερνώνται από επίπεδες καμάρες που πλαισιώνουν σιντριβάνια. Σκαλιστές ζωφόροι αναπτύσσονται σε όλο το μήκος των οικοδομικών τετραγώνων. Γοητεύτηκα από τις εύσωμες, γοργόνες με τα σκυθρωπά στόμια, που κοσμούν μια από τις πολλές επαύλεις-που έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Ακολούθησα μια λιτανεία μέσα από τους δρόμους, σειρές από μαθήτριες που ταλαντεύονταν ρυθμικά καθώς κουβαλούσαν ένα τεράστιο άρμα στην κορυφή του οποίου βρισκόταν ένα σκαλιστό ομοίωμα που απεικόνιζε τον Χριστό να κουβαλά τον Σταυρό του. Ήταν μια νεανική εκδοχή των μεγάλων παρελάσεων που πλημμυρίζουν την πόλη κατά την εβδομάδα του Πάσχα και, όπως αυτές, παρήλαυνε πάνω σε υπέροχα χαλιά από λουλούδια (εφήμερα= λουλούδια που ζουν μόνο μια μέρα): οι δρόμοι στο πέρασμα τους ήταν στρωμένοι με φανταστικά γεωμετρικά σχέδια σφυρηλατημένα από πολύχρωμο πριονίδι και λαχανικά, ένα περίγραμμα από κρεμμύδια, ένα πλέγμα από αραβόσιτο, περίτεχνες καμπύλες από ραπανάκια και κολοκυθάκια.

Τα σπίτια στην Αντίγκουα είναι χαμηλά – με έναν όροφο στο μεγαλύτερο μέρος τους – αλλά διαθέτουν ανοίγματα σε κρυφές αυλές, που σήμερα είναι γεμάτες με τραπεζάκια εστιατορίου και πάγκους με χειροποίητα είδη κάτω από μια κουρτίνα μπουκαμβίλιες. Στην γη της ζούγκλας των Μάγια στο βορρά, οι επισκέπτες μπορεί να είναι λίγοι αλλά εδώ θα συναντήσει κανείς πολλούς από αυτούς. Συνταξιούχοι Αμερικάνοι αποσύρονται εδώ σε κλειστές κοινωνίες έξω από την παλιά πόλη. Φοιτητές έρχονται για να σπουδάσουν Ισπανικά στα εκατοντάδες σχολεία εκμάθησης της γλώσσας στην πόλη και για να παρελάσουν χέρι -χέρι γύρω από την κύρια πλατεία. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι Γάλλοι ή προέρχονται από την Βόρεια Αμερική αλλά αρχίζουν να καταφθάνουν και πολλοί Βρετανοί. Βολικά μικρή αλλά και θεαματικά μεγάλη η Αντίγκουα συνιστά ένα υπέροχο μέρος για να ξεκινήσει κανείς την ακαδημαϊκή του άδεια.

Τόσο μικρή χώρα, τόσα πολλά να δει κανείς. Δεν επισκέφτηκα κάποια ακτή. Δεν πήγα να δω την Λίμνη Atitlán. Αλλά πήγα στο La Reunión, ένα θέρετρο γκολφ ανηφορικά της Αντίγκουα. Δεν πήγα με όρεξη – και για ποιο λόγο θα ήθελε κάποιος, που δεν έχει χτυπήσει ποτέ στην ζωή του οποιοδήποτε είδος μπάλας, να δει ένα θέρετρο γκολφ – και εκ των υστέρων έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη για την σχεδόν συγκαλυμμένη δυσανασχέτηση μου.

Η πορεία καμπυλώνει γύρω από τις πλαγιές ενός ηφαιστείου. Δυο από αυτά πλαισιώνουν την θέα, και τα τρία μοιάζουν παράξενα σαν ηφαίστεια ζωγραφισμένα από ένα μικρό παιδί, τέλειοι κώνοι που ξεπετάγονται κατευθείαν μέσα από την κατάφυτη πεδιάδα που εκτείνεται ως τον Ειρηνικό. Το ένα που βρίσκεται πίσω, το οποίο είναι ενεργό, ολοκληρώνεται από μια τουλίπα καπνού από πάνω του. Το μέρος βρίσκεται ψηλά, ο αέρας είναι λεπτός και το φως που περνά από μέσα του τόσο καθαρό που ολόκληρο το ασυνήθιστο τοπίο μοιάζει να αστράφτει. Πήραμε πρωινό στην ταράτσα κάτω από μια ψηλή σκεπή από την οποία αιωρείτω ένας ετερόκλητος κρυστάλλινος πολυέλαιος, ενώ ατένιζα την υπέροχη αυτή θέα. Το πρωινό στην Γουατεμάλα αποτελεί τελετουργία: huevos revueltos (πιο κίτρινα, πιο πικάντικα, και γενικότερα πιο νόστιμα από την ομελέτα), γλυκές σαν μέλι τηγανιτές μπανάνες, πάστα από μαύρα φασόλια με κομμάτια αλμυρού λευκού τυριού, ντόπιος καφές, ένα μεγάλο βάζο φρέσκου χυμού ανανά.

Έπειτα τραβήξαμε το δρόμο μας πάνω σε ήσυχα ηλεκτροκίνητα αμαξίδια. Τέλειες εκτάσεις πρασίνου, όχι βελούδινες όπως στην Αγγλία, αλλά άγριες και στιλπνές, τα φύλλα από το γρασίδι έμοιαζαν με λαμπερά πράσινα αγκάθια. Βάραθρα θυσανωτά με ανθισμένα δέντρα, λοφίσκοι και λίμνες και οφιοειδής κοιλάδες: το απροκάλυπτα τεχνητό τοπίο ερχόταν σε εξαιρετική αντίθεση με το υπέροχα φυσικό.

Πετάξαμε βόρεια προς το Petén, την πιο ζεστή, επίπεδη και απομακρυσμένη περιοχή, όπου οι πόλεις των Μάγια έρχονται σταδιακά και πάλι στο φως. Το τροπικό αυτό δάσος με το οικολογικά κατεστραμμένο αλλά αισθητικά υπέροχο τοπίο που έχει καταλήξει σε βοσκότοπο για βοοειδή, ένα είδος πάρκου με φοίνικες, όπου κάθε αγελάδα έχει ένα συνοδό παράνυφο με την μορφή λευκού ερωδιού. (το πουλί τρώει τα τσιμπούρια της αγελάδας, η αγελάδα βόσκοντας οδηγεί τα έντομα στο πουλί). Χαμηλοί λόφοι με πυκνή βλάστηση υψώνονται πάνω από μπλε οπαλίζουσες (ιριδίζουσες) λίμνες. Σε ορισμένες από αυτές υπάρχουν ξύλινες αποβάθρες κολύμβησης με όμορφα αχυρένια καταφύγια. Σε άλλες, σε άλλες το κολύμπι απαγορεύεται από φόβο για κροκόδειλους.

Πήγαμε στο Tikal, στο μεγαλύτερο και πιο πολυσύχναστο αξιοθέατο των Μάγια που δίνει ένα συγκινητικό μάθημα μέσα στην τρέλα του Ευρωκεντρισμού. Το μεγαλείο που συνιστούσε κάποτε η Ρώμη ίσα που μπορεί να συγκριθεί με τις τεράστιες αυτές πυραμίδες, του ναούς που υψώνονται σαν άγριοι δεινόσαυροι πάνω από την πανύψηλη φυλλώδη κάλυψη του τροπικού δάσους. Επισκεφτήκαμε επίσης και μικρότερα μέρη. Ο οδηγός μας για δυο μέρες ο Μπέρνι, ο στολισμένος χάντρες και αλογοουρά οικοδεσπότης μας στο ιδιωτικό καταφύγιο και κατάλυμα του Ni’tun. Ο Μπέρνι έχει περπατήσει, με τις σαγιονάρες του, για μέρες την ζούγκλα για να επισκεφτεί μέρη που εξακολουθούν να μην είναι προσβάσιμα με άλλο τρόπο. Μια φορά σχεδόν χαθήκαμε στο δρόμο προς μια από αυτές τις ακροπόλεις της ζούγκλας, αλλά τον ξαναβρήκαμε χάρη σε έναν ιππέα που μας συνάντησε κατηφορίζοντας ένα θεόστενο μονοπάτι προς μια κοιλάδα γεμάτη πεταλούδες, το ξεκούμπωτο πουκάμισο του οποίου αποκάλυπτε το περίπλοκο τατουάζ ενός ερπετού διακοσμημένου με φτερά πάνω στο άτριχο στήθος του.

Στο αστρονομικό συγκρότημα του Uaxactún, Ο Al προσπάθησε να τραβήξει φωτογραφίες στο φως του φεγγαριού, ενώ εγώ κοιμόμουν ανάσκελα στην κορυφή μιας πυραμίδας, κοιτάζοντας τα υπερφυσικά λαμπερά άστρα και προσπαθώντας να απαγορεύσω στην λέξη «τζάγκουαρ» να περάσει από το μυαλό μου. Είναι εδώ και όντως επιτίθενται. Οδηγός μας αυτή την φορά ήταν ο Carlos Vivar. Ενώ περιμέναμε τον ήλιο να δύσει πίναμε μπύρες και ταμάλες με την οικογένεια του στο συγκρότημα ευρύχωρων δωματίων από άχυρα που διατηρούν. Ο Carlos, που μεγάλωσε μιλώντας μόνο την γλώσσα των Μάγια στον μικρό αυτό οικισμό των 23χλμ από τον κοντινότερο δρόμο, έμαθε μόνος του Ισπανικά και αργότερα Αγγλικά, και σήμερα χειρίζεται τα τελευταία με μεγαλύτερη άνεση από τους περισσότερους ιθαγενείς Αγγλόφωνους. Πρόκειται για μια φυλετικά μοιρασμένη χώρα, ανάμεσα σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι εξολοκλήρου ή εν μέρει Ισπανοί, θεωρώντας τους εαυτούς τους κατάτι ανώτερους από τους «ιθαγενείς», αλλά κρίνοντας από αυτούς που γνωρίσαμε, οι Μάγιας προκαλούν τόση εντύπωση σήμερα όση και όταν έχτισαν την Tikal.

Η Aguateca, μνημείο των Μάγιας αποτέλεσε τον τελευταίο μας σταθμό. Για να το συναντήσουμε οδηγήσαμε ως το Sayaxché, μια δύσβατη και καταρρακωμένη πόλη όπου συναντιούνται ένας δρόμος και δυο ποταμοί, όπου οι γυναίκες φορούν κροσέ μπλούζες και ολόμαλλες φούστες από περίτεχνα υφασμένο ύφασμα σε σκούρες αποχρώσεις του γκρι, του μωβ, του μπλε και του άλικου και όπου κάτω από μια στέγη από φύλλα φοίνικα απολαύσαμε ένα υπέροχο γεύμα με ψητά κολοκυθάκια και μπλάνκο (blanco), ένα είδος ποταμίσιου ψαριού όπως η τσιπούρα. Κατά το υπόλοιπο της διαδρομής μας ταξιδέψαμε με βάρκα, πρώτα ανατολικά κατά μήκος του κιτρινοπράσινου ποταμού Pasión River ως τα ερείπια του Ceibal, φτάνοντας σε ένα μονοπάτι που οδηγούσε απότομα πάνω από συστρεμμένες ρίζες δέντρων μέσα στην βαθιά , σκοτεινή ζούγκλα. Τα φύλλα από τους φοίνικες αγγίζουν τα 12 μέτρα ή παραπάνω εδώ. Δημιουργώντας ένα τρομακτικό μουσικό χαλί οι αλουάπες ακολουθώντας τα βήματα των Μάγια μειώνονται και εκλείπουν. (Οι ανάγλυφα χαραγμένες στήλες κάτω από τις τεράστιες ακακίες γύρω από το τόπο μαρτυρούν τους μακρυμάλληδες σφετεριστές τους.). Έπειτα επιστρέψαμε στην βάρκα και στο φως του ήλιο, και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για μερικές ώρες μέχρι τον ποταμό Petexbatún River, με τους κορμοράνους να τρέχουν μπροστά μας, μοναχικούς γκρι ερωδιούς να φτερουγίζουν δίπλα μας, στις τσακισμένες κορυφογραμμές πάνω από το ποτάμι, τις λαμπερές αποχρώσεις των ανθισμένων δέντρων σε κίτρινο του κίτρου και κόκκινο του γαρύφαλλου να ξεχωρίζουν δίπλα στο πράσινο.

Ένας μισοβυθισμένος κορμός δέντρου κόπηκε στα δυο και διαλύθηκε σε ένα λεπτότερο κορμό και ένα τρομακτικά γρήγορα έρποντα κροκόδειλο. Τα ψάρια σηκώνονταν τεμπέλικα, οι ψαραετοί έπεφταν πάνω τους σαν φτερωτές βόμβες. Οι πάπιες έπεφταν στο νερό για να μας αποφύγουν, ανεβοκατεβαίνοντας με κωμικό τρόπο στην επιφάνεια της λίμνης στα απόνερα μας. Περάσαμε δυο φερι, μεγάλες στεγασμένες σχεδίες με αχυρένιες οροφές, τριγυρνώντας από όχθη σε όχθη (δεν υπάρχουν γέφυρες σε αυτό το στενό). Καθώς ο ήλιος χαμήλωνε και το χρώμα του νερού άλλαζε από σμαραγδένιο πράσινο στο σχεδόν μαύρο χρώμα των φύλλων της μπανανιάς, ένα κοπάδι βοοειδών με Μπράχμα με ύβους έκανε την εμφάνισή του στα παραθαλάσσια σημεία κοντά στις όχθες, το ίδιο και οι άνθρωποι: αγόρια με μαύρα σορτσάκια τσαλαβουτούσαν, παρέες γυναικών, με τις μακριές τους φούστες βρεγμένες, να πλένονται, και να πλένουν τα μωρά και τα ρούχα τους, άντρες να ψαρεύουν από τα βαριά ξύλινα κανό τους.

Διανυκτερεύσαμε στο Κατάλυμα του Νησιού Chimino. Τα βήματα οδηγούν από το κεφαλόσκαλο προς μια μεγάλη βεράντα όπου φάγαμε, με πανοραμική θέα στον ποταμό πλαισιωμένο από τεράστια δέντρα από τα οποία κρέμονται Ισπανικά μούρα. Υπάρχουν και εδώ ερείπια των Μάγια, στα οποία δεν έχουν γίνει ανασκαφές, οπότε, το πρωί, καθώς οι λευκοί ερωδιοί γλιστρούσαν πάνω από το νερό συνεχίσαμε για την Aguateca, στο πιο απομακρυσμένο άκρο της λίμνης. Καθ’ όλη την διάρκεια του ονειρεμένου αυτού διήμερου ταξιδιού καταφέραμε να συναντήσουμε μόλις μία ακόμα μηχανοκίνητη βάρκα. Όταν φτάσαμε στο σημείο βρήκαμε στο κεφαλόσκαλο μονάχα έναν ψαρά. Είχαμε ολόκληρη την μεγάλη, τραγική, γεμάτη δέντρα πόλη δική μας και των μαϊμούδων. Αν θέλετε να διαλογιστείτε ανενόχλητοι από τους συνταξιδιώτες σας πάνω στα ερείπια, αν θέλετε να δείτε τουκάν (οπωροφάγα πτηνά με μεγάλο ράμφος) να ποζάρουν πάνω από ένα τεράστιο ιερό και αναρριχώμενες μαϊμούδες να μαζεύουν νωχελικά μούρα κουνώντας τις ουρές τους λίγα πόδια από το παλάτι κάπου Μεσοαμερικανού Οζυμανδία τότε πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε την Γουατεμάλα και μάλιστα σύντομα.

ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ

Στην Αντίγκουα

El Convento, 2a Avenida Norte, Antigua – 2η Λεωφόρος Βόρεια, Αντίγκουα (www.elconventoantigua.com).

Δεν είναι μοναστήρι, αλλά βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Μονή των Καπουτσίνων και την κατεστραμμένη εκκλησία της. Το μοντέρνο αυτό ξενοδοχείο-μπουτίκ δείχνει σαν να είναι αιώνων, με τις θολωτές οροφές και τις όμορφες αναγεννησιακού στιλ πόρτες και παραθυρόφυλλα. Διαθέτει κήπο και μπαρ στην οροφή με θέα στο ηφαίστειο. Τα δωμάτια είναι μεγάλα και άνετα με ανοιχτά τζάκια, ψηλά ταβάνια, αίθρια και μπάνια που μοιάζουν με αρχαία σπήλαια (αν τα αρχαία σπήλαια ήταν τόσο πεντακάθαρα και διέθεταν ντουζιέρες με μεγάλη πίεση). Το φαγητό είναι υπέροχο. Δοκίμασα κοτόπουλο με λιγωτική σος σοκολάτα -ναι. σωστά! Δίκλινα από US$147
Mesón Panza Verde, 5a Avenida Sur, Antigua (www.panzaverde.com)

Πρόκειται για ένα πραγματικά παλιό κτίριο. Τα δωμάτια αντικρίζουν το μοναστήρι, και το ρεστοράν, που επεκτείνεται από το μοναστήρι σε μια πέτρινη αίθουσα, σερβίρει πιάτα υψηλής διεθνούς κουζίνας με λίγη από την ζωντάνια της Γουατεμάλα (δηλαδή τσίλι, κόλιαντρο και λάιμ).

Δοκίμασα τεράστιες γαρίδες στο γκριλ και αβοκάντο με κρεμμώδη υφή.
Δίκλινα από US$104
La Reunión, Antigua Golf Resort (www.lareunion.com.gt).

Ένα υπέροχο μέρος (βλέπε το κύριο άρθρο). Για τους λάτρεις του γκολφ, αναμφισβήτητα, αλλά και για οποιονδήποτε που θέλει να περπατήσει ή να περιπλανηθεί με μπάγκι (buggy) σε κάποιο απομονωμένο μέρος, και να περάσει όλη την μέρα του ατενίζοντας την παγκοσμίου φήμης θέα. Υπάρχουν δωμάτια, διαμερίσματα, και ολόκληρα σπίτια (η λέξη «μπανγκαλόου» τα αδικεί). Όλα τους είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένα: με μαύρες πισίνες, υπαίθρια ψηφιδωτά ντους στο μέγεθος ενός γκαράζ, παλαιά ξύλινα γλυπτά, υφαντά από την Γουατεμάλα σε καλόγουστες αποχρώσεις, κατάφυτες ταράτσες με υπέρδιπλα ανάκλιντρα. Και αν σας μαγέψει η υπερρεαλιστική τελειότητα αυτού του μέρους, βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την πόλη (αν αφαιρέσει κανείς την άπειρη απόσταση από την μπροστινή πύλη). Δίκλινα από US$330

Στο Petén

Ni’tun, κοντά σε Flores, Λίμνη Petén Itzá (www.nitun.com).

Ένα συγκρότημα από ευρύχωρα, μικρά, συνδεδεμένα μεταξύ τους αλλά ανεξάρτητα σπίτια ή διαμερίσματα πάνω από την λίμνη, με σκαλιστές, ξύλινες μάσκες στα μπάνια, κεντημένα στο χέρι ριχτάρια στα κρεβάτια και παπαγάλους, τόσο φλύαρους όσο εκείνος της συνεργάτιδας του ιδιοκτήτη Bernie Mittelstaedt, της Lorena Castillo: πρωταθλήτρια κολύμβησης, γοητευτικής και εξαιρετικής μαγείρισσας. Πρόκειται για ένα φιλόξενο, μέρος με ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία, αλλά κάτω από την εκκεντρική του εμφάνιση η καλά οργανωμένη αυτή επιχείρηση έχει μια σοβαρή οικολογική αποστολή. Τα δάπεδα, φτιαγμένα από οριζόντια κομμένους κορμούς δέντρων και οι τοίχοι από πέτρες και ξύλα αποτελούν υπόδειγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής τέχνης. Πλουσιοπάροχα γεύματα σερβίρονται έγκαιρα. Διοργανώνονται εκδρομές και θαλάσσια ταξίδια στο Flores, οι εκείνοι που αρέσκονται στο να μένουν σπίτι μπορούν να περάσουν την μέρα τους κολυμπώντας στην λίμνη. Η αίθουσα για το γεύμα είναι γεμάτη με μοναδικά και περίεργα αντικείμενα: ένας εγκέφαλος κοραλιών στο μέγεθος κεφαλής, ξυλόγλυπτες μαϊμούδες, παλιούς χάρτες και βιβλία και φανταχτερά λουλούδια στο κοινό τραπέζι, που ευνοεί τις συζητήσεις. Το φαγητό είναι εξαίσιο όπως και το κρασί, αλλά το καλύτερο μέρος είναι όταν εμφανίζεται μετά το γεύμα ο Μπέρνι με το ρούμι. Τα Casitas ξεκινούν από US$190

Jungle Lodge, Tikal ( www.junglelodgetikal.com). Το ξενοδοχείο αυτό διαθέτει μια όμορφη πισίνα αλλά κανείς έρχεται εδώ επειδή οι επισκέπτες μπορούν να περιπλανηθούν στο Tikal πριν την άφιξη των τουριστικών γκρουπ και να έχουν την επιβλητική πόλη των Μάγια όλη δική τους. Τα δίκλινα ξεκινούν από US$86

Chimino’s Island Lodge, Petexbatún Lagoon, near Sayaxché (www.chiminosisland.com). Ένα όμορφο μέρος που θυμίζει ζούγκλα, από μίλια μακριά, χτισμένο άγαρμπα στην κορυφή ενός αρχαίου συνοικισμού των Μάγια σε ένα νησί μιας πανέμορφης λίμνης. Καταφθάνει κανείς με βάρκα και κοιμάται πρακτικά έξω σε μπανγκαλόου φτιαγμένα από ξύλινους σκελετούς και προστατευτικά, υπενδεδυμένα με άκοπη πέτρα για λόγους απομόνωσης. Από το ντους μπορεί κανείς να ατενίσει την λίμνη υπό το φως των αστεριών. Υπάρχουν υπέροχα μνημεία σε μικρή απόσταση με την βάρκα, υπέροχες ευκαιρίες παρακολούθησης πτηνών, πελώρια δέντρα γεμάτα με Ισπανικά μούσκλα, η συναρπαστική εμπειρία της σχεδόν υπαίθριας διαμονής στην ζούγκλα χωρίς καμία από τις συνακόλουθες ενοχλήσεις, χειροποίητα έπιπλα φτιαγμένα από ντόπιους στο νησί, μια σκεπαστή ταράτσα με αιώρες έτοιμες για ξεκούραση. Και τέλεια ηρεμία. Δίκλινα από US$220, πλήρης διατροφή.

ΦΑΓΗΤΟ

Τα καλύτερα γεύματα

Πρωϊνό στο μικρό αεροδρόμιο κοντά στο Flores ( σε αντίθεση με τα υγρά κρουασάν στο Χίθροου):  ένα μεγάλο πιάτο από φρούτα, με ανανά, πορτοκάλι, πεπόνι, μπανάνα, ακτινίδιο, παπάγια, μάγκο, μήλο, τριμμένη καρύδα και άγριο μέλι, το οποίο απολαμβάνει κανείς υπαίθρια στην σκιά ενός κοκοφοίνικα και μιας μπουκαμβίλιας.

Πικνικ με γεύμα προετοιμασμένο για εμάς από το κατάλυμα στο Ni’tun, και σερβιρισμένο σε κινέζικα πιάτα δίπλα από μια λίμνη με κροκόδειλους κάτω από τα ερείπια της Yaxhá: καρπάτσιο ψαριών από την λίμνη με χυμό από λεμόνι, μαζί με κάππαρη και τσίλι, φρατζόλες καλαμποκίσιου ψωμιού, πίτες και σαλάτα και ένα μπουκάλι Χιλιανό λευκό οίνο.

Γεύμα στο Chimino πάνω σε μια ξύλινη ταράτσα με θέα την λίμνη. Το απαλό άγγιγμα της θάλασσας πάνω στην αποβάθρα είναι ο μόνος ήχος που θα ακούσετε έως ότου οι αλουάπες αρχίσουν να ουρλιάζουν δικαιώνοντας την ονομασία τους. Η σούπα από κουνουπίδι ήταν ο παραδοσιακός τρόπος έναρξης ενός γεύματος σε τόσο μεγάλη απόσταση από το σπίτι. Για να ακολουθήσει, φρέσκια (πιασμένη μόλις) τηγανιτή τιλάπια, ψητά κολοκύθια και κόκκινες πιπεριές, φλογερή σως και λιωμένες Μεσοαμερικάνικες πατάτες, με κρεμμώδη υφή.

Η καλύτερη γεύση που δοκίμασα ήταν σμούθι από παπάγια στο Ni’tun, σε ένα κύπελλο τόσο μεγάλο που χρειάστηκε να το κρατάω και με τα δυο μου χέρια.

ΑΓΟΡΕΣ

Οι Μάγια υφαίνουν ακόμα τα δικά τους υπέροχα ρούχα. Όλα έχουν σχέδια, χρωματικά ποικίλουν από λεπτούς συνδυασμούς του μωβ και του σάπιου μήλου ή του γήινου κόκκινου και του κιτρινόμαυρου, μέχρι πληθωρικές αντιθέσεις έντονων χρωμάτων. Τα ψώνια αποτελούν διασκέδαση, ειδικά σε αγορές ή μέρη όπως το Nim Po’t (www.nimpot.com) στην Αντίγκουα, σε καταστήματα και μουσεία λαϊκής τέχνης. Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με παραδοσιακά υφάσματα (huipils), τετράγωνα κομμάτια υφάσματος που οι γυναίκες των Μάγια κεντούσαν περίτεχνα για χρόνια, και φορούσαν σαν μπλούζες. Εκεί αγόρασα ένα όμορφο βαμβακερό φουλάρι, στο κόκκινο χρώμα του γαρύφαλλου με ρίγες στο μπλε του παγονιού και έντονο κίτρινο και γέλασα με μια καρέκλα στο σχήμα του Χριστού, με το γενειοφόρο πρόσωπο του θλιμμένο, αλλά καθισμένο φιλόξενα με τας χείρας στα ισχία. Είναι μια πραγματικά Χριστιανική χώρα, μια από εκείνες που μπορεί κανείς να καθίσει στα πόδια του Μεσσία.

Στο υπέροχο μαγαζί με είδη λαϊκής τέχνης στο κατάλυμα της ζούγκλας, στο Tikal, αγόρασα μια δερμάτινη τσάντα στο μέγεθος του λαπ τοπ και ένα ριγέ μουσαμά σε κόκκινο, ώχρα και κιτρινόφαιο, και μια απομίμηση περγαμηνής, καθώς και ένα ζευγάρι παπούτσια με κόκκινες και άσπρες ρίγες, που θα φοράω όλο το καλοκαίρι.

Στο El Remate, μια πόλη κατά μήκος της ακτής της Λίμνης Petén Itzà, θα μπορούσα να μείνω όλη την βδομάδα, κολυμπώντας στην λίμνη και επισκεπτόμενος το μαγαζάκι με είδη λαϊκής τέχνης στο ξενοδοχείο El Muelle (www.elmuellehotel.com), όπου αγόρασα ένα σφαιρικό μαύρο και μπεζ μπολ από την Ονδούρα με ένα πληθωρικό σχέδιο με σαύρες, και μια ροζ τσάντα για ένα βράδυ φτιαγμένη από σχεδόν βαμβακερό ύφασμα, φτιαγμένη στο χέρι, με σειρές λαμπερών πουλιών.

Στο αεροδρόμιο της Γουατεμάλα, τα μαγαζιά λαϊκής τέχνης είναι εκπληκτικά ωραία. Αγόρασα άλλη μια τσάντα για τον ώμο και μια βαλίτσα, και οι δυο με ρίγες. Εύχομαι μόνο να είχα αγοράσει περισσότερα.

ΤΙ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ

Άνετα παπούτσια Η εξερεύνηση των πόλεων των Μάγιας περιλαμβάνει περπάτημα για μίλια και αναρρίχηση σε ερείπια. Ακόμα και αν ακολουθήσετε πιστά τα μονοπάτια θα εξακολουθήσετε να πρέπει να διασχίσετε ανηφόρες και κατηφόρες, να συναντήσετε βράχους και ρίζες δέντρων και να αναρριχηθείτε σε κάνα δυο ναούς. Ακόμα και αν βρίσκεστε σε καθιστικές διακοπές μόνο για ψώνια και καφέ, κάθε δρόμος στην Αντίγκουα είναι λιθόστρωτος, οπότε αφήστε τα τακούνια σας σπίτι.

Guatemala Moon Handbook, που περιέχει όλες τις πρακτικές πληροφορίες που χρειάζεστε, καθώς και πολλές πληροφορίες σχετικά με τον πολιτισμό των Μάγια και τον πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο.

Αντικουνουπικό

Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ

Η British Airways πετά από το Χίθροου στην πόλη της Γουατεμάλα μέσω Μαϊάμι.

Η Iberia πετά εκεί μέσω Μαδρίτης.

Οι Cazenove + Loyd (www.cazloyd.com) προσφέρουν ένα ταξίδι για οχτώ ημέρες και νύχτες στην Γουατεμάλα από 4,640€ το άτομο. Στην τιμή περιλαμβάνονται δυο νύχτες με ημιδιατροφή στο El Convento στην Αντίγκουα, τρεις νύχτες με ημιδιατροφή στο Ni’tun, μια νύχτα με ύπνο και πρωϊνό (B&B) στο Jungle Lodge στο Tikal, και μια νύχτα με πλήρη διατροφή στο Chimino’s Island Lodge, καθώς και πτήσεις επιστροφής από το Ηνωμένο Βασίλειο στην Γουατεμάλα με την Iberia, όλες τις εγχώριες πτήσεις με την TACA Airlines, όλες τις μεταφορές και τους ιδιωτικούς οδηγούς.

Διάρκεια Ταξιδίου Οι πτήσεις από Λονδίνου διαρκούν περίπου 13 μισή ώρες, συμπεριλαμβανομένων των μετεπιβιβάσεων στο Μαϊάμι ή στην Μαδρίτη.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΤΕ
Κατά την διάρκεια ξηρών εποχών, μεταξύ Νοεμβρίου και Μαΐου.