Στο Χονγκ Κονγκ έτυχε να βρεθώ για λίγες μέρες μόνο. Κατάφερα, ωστόσο, με καλό προγραμματισμό, να συνοδεύσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Η πτήση, μέσω Ντουμπάι και Μπαγκόκ, με την Emirates, ήταν πολύ καλή, αν εξαιρέσει κανείς την προσγείωση στο Ντουμπάι, που ήταν, ίσως, η πιο επεισοδιακή που είχα ποτέ μου. Μετά από αρκετές ώρες έφθασα στο Χονγκ Κονγκ, απόγευμα. Το πρώτο πράγμα που μου κέντρισε την προσοχή σε αυτό το μέρος, ήταν το γεγονός ότι παντού υπήρχε άπειρος κόσμος…. και κάθε ένας, είχε από ένα μικρό καθηκον…. η απόλυτη εξειδίκευση. Αν και συνήθως, φθάνοντας σε ένα μέρος, το πρώτο μέλημά μου είναι να ξεχυθώ στους δρόμους, ακόμα και αν είναι η τοπική γειτονιά του ξενοδοχείου, αυτή τη φορά η κούρασή μου ήταν τόσο μεγάλη που προτίμησα να κοιμηθώ Έτσι, την επομένη, από πολύ νωρίς το πρωί ξεκίνησε η αυτοξενάγηση. Αρχικά, περίπατος στη Nathan road, μιας και το ξενοδοχείο μου βρισκόταν στο Kowloon, τη βόρεια, ουσιαστικά, πλευρά της πόλης. Για την ακρίβεια, το Χονγκ Κονγκ, είναι, κατά ήμισυ χτισμένο στο ομώνυμο νησί, και κατά το άλλο ήμισυ, στην ενδοχώρα. Το πρώτο του κομμάτι, είναι, κυρίως, το οικονομικό του κέντρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπουν άλλα πράγματα, ενώ, το δεύτερο,το Kowloon, είναι περισσότερο “λαϊκό”…

Είχα ξεκινήσει, λοιπόν, τόσο νωρίς, που ακόμα τα καταστήματα δεν είχαν ανοίξει, και το μόνο που κινούνταν ήταν οι καθαρίστριες του δρόμου, που όλες φορούσαν τα κλασικά ψάθινα καπέλα, ενώ οι σκούπες τους είχαν ένα περίεργο σχήμα, σαν να βγήκαν από παραμύθια. Ο δρόμος μου με έβγαλε στο Kowloon park, ένα πάρκο στην καρδιά της αγοράς, περιστοιχισμένο από θεώρατους ουρανοξύστες. Την ώρα εκείνη υπήρχαν δεκάδες κινέζοι που είχαν στρώσει ένα χαλάκι και έκαναν την πρωινή τους γυμναστική με ευλάβεια….

Όμως, η ώρα που αξίζει η Nathan Road είναι με ανοιχτά τα καταστήματα…. πρόκειται για μία κυψέλη απόανθρώπους, μαγαζάκια, γραφεία, ναούς, αυτοκίνητα, λεωφορεία, ποδήλατα, φωτεινές επιγραφές και μουσικές… Εάν κάποιος είναι αγοραφοβικός, ενδεχομένως να μην αντέξει κιόλας. Στο κομμάτι της Nathan προς τη θάλασσα, είναι μαζεμένα και τα περισσότερα καταστήματα ηλεκτρικών. Βέβαια, κανείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεχτικός στην αγορά του. Εκεί μπορείς να βρεις από αληθινές ευκαιρίες, μέχρι προϊόντα-μαϊμούδες που θα σου τα πλασάρουν ως γνήσια. Συνήθως οι ταξιδιωτικοί οδηγοί προτείνουν μαγαζιά που εγγυημένα προσφέρουν καλάπροϊόντα. Και, για να μην ξεχνιόμαστε, το παζάρι είναι πάντα παζάρι, αν και στα ηλεκτρονικά προϊόντα, η τιμή που μπορεί να πετύχει κανείς συνήθως δεν είναι πάνω από 10% καλύτερη από την αρχική.

Κάτι άλλο που αξίζει να δει κανείς βράδυ στο Χονγκ Κονγκ είναι η νυχτερινή αγορά στην Temple street, αν και δεν υπάρχουν και πολλά για να σε συγκινήσουν ώστε να αγοράσεις: Ρολόγια-απομιμήσεις από 1 ευρώ, κινητά, κάμερες, DVD players μαϊμού, και όλα «τελευταίας τεχνολογίας» σε τιμές που δεν φαντάζεται κανείς….. προσωπικά δεν αγόρασα κάτι, εκτός από μερικά φανταχτερά ρολόγια τα οποία, και να χαλάσουν, δεν θα με ενδιαφέρει καθόλου. Κατά τα άλλα, στους πάγκους βλέπεις αντικείμενα τα οποία αναγνωρίζεις σε πλανόδιους πωλητές στην Ελλάδα, και ποιότητα που σίγουρα έχεις συναντήσει σε κάποια κινέζικη αγορά.

Άλλη αγορά που έχει κάποιο ενδιαφέρον, λίγο πιο πάνω από το temple street και, από την άλλη πλευρά της Nathan Road, είναι η Ladies Market. Πρόκειται, ουσιαστικά για δρόμους που σφίζουν από κόσμο και από φώτα νέον και, κάθε ένας, έχει και το εμπορικό του θέμα: Ενδιαφέρον έδειξα στο δρόμο με τα αθλητικά προϊόντα. Έχει μικρά μαγαζάκια, με δεκάδες κόσμου το κάθε ένα και πολλούς υπαλλήλους. Κάθε ένα από αυτά τα μαγαζάκια είναι και ένα μικρό χάος. Υπάρχουν οι υπάλληλοι που σε….. «εξυπηρετούν» και σε αυτούς λες τι θέλεις. Αυτοί με τη σειρά του το λενε στον συντονιστή, ο οποίος είναι στο κέντρο του μαγαζιού ανεβασμενος σε μια καρέκλα, και με τη σειρά του βάζει μια φωνή προς το ταβάνι, για να πέσει μετά από κάνα τέταρτο το ζευγάρι παπούτσια, από μια τρύπα στο κεφάλι του συντονιστή, και να φτάσει, τελικά στα χέρια σου. Πάντως, αθλητικά-παπούτσια γνωστής μάρκας, ήταν περίπου 25% φθηνότερα από Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, στο νησί του Χονγκ Κονγ, μπορείς να πας και με μετρό, και με καραβάκι. Στην πρώτη μου επίσκεψη, επέλεξα τον παραδοσιακό τρόπο. Ακριβώς πίσω από το σημείο που με άφησε το καραβάκι, υπήρχε ένα σαν εμπορικό κέντρο, κι εγώ αποφάσισα να ανέβω στην κορυφή του Central Plaza, το δεύτερο υψηλότερο κτίριο στο Χονγκ Κονγκ, άρχισα το περπάτημα προς την πλατεία συναλλάγματος, το πρώην κυβερνείο της βρετανικής εξουσίας, και το πάρκο του Χονγκ Κονγκ. Το τελευταίο, αποτελεί, ουσιαστικά, ένα μίνι τροπικό δάσος, με ζώα και φυτά που συναντά κανείς στα τροπικά κλίματα. Αν δεν είχα ολόκληρη την πόλη να δω, θα μπορούσα να μείνω με τις ώρες να χαζεύω τους πίθηκους, τους γορίλλες και τα περίεργα χρωματιστά πουλιά.

Επόμενος σταθμός, οι κυλιόμενες σκάλες. Επειδή εκείνη η πλευρά του Χονγκ Κονγκ βρίσκεται επάνω στε πρόποδες βουνού, αρκετά σημεία του είναι πολύ απότομα. Για το λόγο αυτό, στο νησί του Χονγκ Κονγκ υπάρχουν οι μακρύτερες κυλιόμενες σκάλες στον κόσμο, συνολικού μήκους 792 μέτρων. Ουσιαστικά συνδέουν διάφορες γειτονιές μεταξύ τους, με πιο πολύ ενδιαφέρον να παρουσιάζει το soho (όχι, δεν λείπει ΟΥΤΕ απο εδώ το soho, και μάλιστα είναι πολύ ζωντανή περιοχή με μπαρ και σικάτα εστιατόρια). Κάποια στιγμή, βέβαια, στο ανέβασμα της σκάλας, δεν έλειψε και το ελληνικό ασμα απο το κλασικο Greek Zorbas εστιατόριο, εδώ, στο Χονγκ Κονγκ. Προσωπικά, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των κυλιόμενων σκαλών ήταν το ότι περνάνε κολλητά από τα παράθυρα των παρακείμενων κτιρίων… Οι εικόνες που παίρνεις για τη ζωή αυτών των ανθρώπων, απλά παίρνοντας… μάτι, είναι το κάτι άλλο: Κουρεία, μπουτίκ, εστιατόρια, σπίτια, και, φυσικά, κέντρα για μασάζ όλα περνάνε μπροστά από τα μάτια σου. Αν είπε κανείς ότι στις ελληνικές πόλεις είμαστε στιβαγμένοι ο ένας επάνω στον άλλον, τότε πρέπει να έρθει εδώ. Τα πάντα είναι μία κυψέλη αδιάκοπης εργασίας. Ο καταναλωτισμός οργιάζει, οι κατασκευές (οπου ακόμα χρησιμοποιούν τις παραδοσιακές σκαλωσιές απο μπαμπού) βρίσκονται παντού, και, γενικά, επικρατεί ένα διαρκές πανδαιμόνιο!! Οι σκάλες το πρωί κατεβαίνουν προς το κέντρο, και από το μεσημέρι και μετά ανεβαίνουν προς τους λόφους.

Μετά την επιστροφή έστριψα στην οδό Hollywood, η οποία φημίζεται για τις αντικερί της και τα περίεργα μαγαζάκια, για να καταλήξω στο ναό Μαν Μο. Θυμιάματα, σπειροειδή κεριά να κρέμονται από το ταβάνι και αγάλματα εκφραστικών θεοτήτων παντού, συνέθεταν ένα σκηνικό που μπορούσε να σε ζαλίζει.

Συνεχίζοντας δυτικά, κατέληξα στην περιοχή Σέουνγκ Γουάν, ένα κομμάτι παλιάς Κίνας. Εδώ πραγματικά νιώθει κανείς πόσο μακριά βρίσκεται από ό,τι έχει συνηθίσει: Αποξηραμένα θαλασσινά (δε θέλω να θυμάμαι τη μυρωδιά τους), φίδια, χελιδονοφωλιές, τάματα στους νεκρούς, αλλά και ενδιαφέροντα κοσμήματα και φτηνά πλαστικά δώρα, δίπλα σε αμφιβόλου ποιότητας ταχυφαγία συνθέτουν ένα σκηνικό που μόνο αν χαλαρώσεις μπορείς να απολαύσεις!

Εκτός πόλης αξίζει κανείς να επισκευτεί το νησί Lantau. Εκεί μπορείς να πας με καράβακι, από το νησί του Χονγκ Κονγκ, ή με μετρό, και από εκεί τελεφερίκ. Επέλεξα τον δεύτερο τρόπο. Επιβιβαστήκαμε σε ένα cube με γυάλινο πάτωμα, και η μετάβαση από την πόλη, στην κορυφή του νησιού Λαντάου ήταν κάτι παραπάνω από μοναδική. Με θέα την πόλη, ολόκληρο το αεροδρόμιο, τα καταπράσινα βουνά και το γιγάντιο άγαλμα του Βούδα στην κορυφή του λόφου, ανάμεσα στα σύννεφα, το μάτι δε χόρταινε θέαμα. Πρώτη στάση το άγαλμα του Βούδα και το μοναστήριο που είναι δίπλα σε αυτό, ενώ, από εκεί, το τοπικό λεωφορείο μας πήγε στο παραθαλάσσιο χωριό Tai O. Πρόκειται για σπάνιο πλέον τύπο οικισμού στην περιοχή, που οι απαρχές του ξεκινάνε αιώνες πίσω. Είναι, ουσιαστικά, ένα ψαροχώρι, με σπίτια χτισμένα σε πασσάλους στη θάλασσα, που ζει από ό,τι φαίνεται, χάρη στην αλιεία. Παντού απλωμένα θαλασσινά για αποξήρανση δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που, αν δεν αντέχεις τη μυρωδιά, δυστυχώς σε κάνει να θέλεις να το βάλεις στα πόδια!!

Επιπλέον, αν υπάρχει χρόνος, μπορεί κανείς να πάρει λεωφορείο και να κάνει μια βόλτα στο νησί του Χονγκ Κονγκ, μέχρι το θέρετρο Stanley. Πρόκειται για ένα παραθαλάσσιο χωριό, με θέα απευθείας στον Ειρηνικό. Με παμπ και αγγλικού τύπου διασκέδαση, θυμίζει ότι οι Αγγλοι περασαν από εδώ, ενώ δε λείπει και η μεγάλη σκεπαστή αγορά με σουβενίρ, ηλεκτρονικά προϊόντα, κλπ.

Τέλος, ένα από τα must του Χονγκ Κονγκ είναι η κορυφή, «the Peak». Εκεί μπορείς να φτάσεις με ένα τραμ, το οποίο λειτουργεί 130 χρόνια τώρα και, παρά το ότι στηρίζεται σε ένα μόνο συρματόσχοινο, είναι απολύτως ασφαλές από τη μέρα έναρξης τηε λειτουργίας του. Δυστυχώς, όμως, αυτό το must, αν έχει ομίχλη, απλά δεν το κάνεις. Προσωπικά, για να σκοτώσω χρόνο, ανέβηκα, και, αντί για τη θέα της πόλης, βρέθηκα σε ένα άσπρο σύννεδο που δεν σου επέτρεπε να έχεις θέα πάνω από 10 μέτρα.

Το Χονγκ Κονγκ μου άφησε ανάμικτες εντυπώσεις. Σίγουρα δεν είναι το μέρος στο οποίο θα ήθελα να ζήσω. Όμως και αυτό, το λέω με την πρώτη εντύπωση που μου έδωσε, και μόνο. Η αλματώσης ανάπτυξη που σημείωσε και εξακολουθεί να σημειώνει, κάτι σημαίνει. Αν και, φαινομενικά, η ποιότητα ζωής, φαίνεται να μην είναι πολύ καλή, κυρίως λόγω της πυκνότητας του πληθυσμού, τα πάντα, μέσα στο φαινομενικό χάος, λειτουργούν ρολόι. Όσον αφορα τη διασκέδαση, εδώ φαίνεται πως είναι αρκετά δυτικού τύπου. Μπορείς να φας, να πιεις, να χορέψεις, και ό,τι άλλο θέλεις, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Οι συνοικίες και οι επιλογές πάμπολλες, φτάνει να έχεις κουράγιο από τις πολύωρες ξεναγήσεις.